Gastblogje...

Noraly, een collegaatje, vroeg me laatst of ik zin had om een stukje te schrijven voor de ‘Beauty and more’ blog waar zij voor schrijft. Enchantingbeauty “Echt wel, kei leuk!” (ambitie is om ergens nog een column voor te mogen schrijven, hint hint…)

Gisteren is het stukje geplaatst. Komt ie…

 You don’t have to look crappy, if you feel crappy…


geplaatst door: Noraly |  

In een eerder artikel heb ik jullie al eens eerder verteld over mijn collega Judy. Als wij samen aan het werk waren, was ons gespreksonderwerp niet moeilijk om te raden; MAKE-UP! Samen hebben wij een klik, die ik niet snel heb met mensen.
Mijn schrik was daarom ook groot toen ze het slechte nieuws vertelde, ze had kanker… Dit gun je natuurlijk niemand en ik ben dan ook heel blij om te vermelden dat ze deze moeilijke strijd heeft gewonnen!

Hieronder vertelt ze in het kort hoe deze achtbaan van emoties voor haar was en hoe make-up haar bij deze strijd heeft geholpen.

Ieder van ons is wel een beetje ijdel. De één meer dan de andere, maar tóch. Ik ben dat ook altijd geweest, maar meer uit onzekerheid. Het afgelopen jaar was in dit opzicht ook een pittig jaar. In februari kreeg ik de diagnose Borstkanker. To-do-list…; chemo, amputatie en bestraling.

Wat er dan allemaal in je leven gebeurt is, needless to say, overweldigend. Maar afgezien van al die gebruikelijke emoties en gedachten, doet het veel met je zelfvertrouwen. Je weet dat je je haar gaat verliezen, je wimpers en wenkbrauwen, dat je waarschijnlijk dikker gaat worden door de medicijnen, bleek en ziek er uit gaat zien, en niet te vergeten en voor mij het allerergste van alles…. je borst gaan verliezen. Het eerste wat ik deed was een foto-shoot… Ik wilde persé nog vastleggen hoe ik wás, omdat ik wist dat ik mezelf ging kwijtraken.

Het was voor mij heel belangrijk dat NIEMAND aan mij zou kunnen zien dat ik “ziek” was… Ik heb meteen al een pruik aangeschaft. Eentje met uitgroei, hoe gaaf is dát!!! In het begin noemde ik het ‘mijn vriendin’ maar soms had ik er zo’n damn hekel aan. Vooral als het erg warm was. Elke dag maakte ik me op, tot in de puntjes verzorgd, lekker geurtje op enz. enz. Het maakte dat ik me nog MENS voelde. Door aandacht te besteden aan de buitenkant, zorgde ik eigenlijk ook voor de binnenkant. Door wat “restauratie werkzaamheden” kun je jezelf heel wat oppeppen en er voor gaan! Al was ik de eerste maanden vreselijk onzeker en durfde ik nauwelijks de straat op. Mensen mochten ook niet komen en ik ging nergens heen. Behalve het ziekenhuis.

Raar eigenlijk, dat je met zoiets als K…er, je druk maakt over hoe je eruit ziet. Lijkt alsof je dan heel oppervlakkig in het leven staat… Maar geloof me, dat is niet het geval.

Dat is ook het doel van dit stukje… make-up en alles daaromheen wordt al gauw geassocieerd met oppervlakkigheid, maar ik zie het als een toevoeging. Een stukje feel-good voor jezelf, zorg en aandacht voor jezelf. Misschien zelfs respect voor jezelf.

Om af te sluiten wil ik even zeggen… het gaat hartstikke goed met me. Mijn haartjes zijn weer aan het groeien, mijn wimpers en wenkbrauwen heb ik weer terug! Op naar een nieuw jaar, 2012!

Liefs van Judy xxx