Vrijdag 26 oktober 2001
Het is voorbij….
Nu is het definitief. ( alsof het dat nog niet
was!). Heb vandaag een curettage in het ziekenhuis gehad. Met een ruggenprik.
Ik vond het helemaal niet meevallen, ook niet het infuus inbrengen. Niets. Het
was gewoon echt niet leuk! Om 10.00 uur moest ik binnen zijn, maar door 2
spoedoperaties schoof alles op. Ik werd om 13.30 uur geholpen ( nog steeds niks
gedronken of gegeten!) De ruggenprik deed wel pijn en het was zo’n rotgevoel
dat je niets meer kon bewegen vanaf mijn middel. Toen ze bezig waren moest ik
huilen. Het was binnen een kwartier klaar. Toen naar de uitslaapzaal gereden.
Schreeuwende, huilende kinderen (2) maakte me nog verdrietiger (?), moest flink
huilen. Toen lieten ze me snel ophalen om weer terug te gaan naar dagopname.
Voelde me flink dizzy en benauwd toen ze me hadden over getakeld op het andere
bed. Echt niet lekker. Achteraf vertelde Trudy dat, dat misschien kwam doordat
ik veel bloed had verloren en dat ze veel weefsel hadden verkregen. En dat ze
het naar pathologie hebben gestuurd voor onderzoek. Daar was ik heel blij om! (
niet verwacht).
Trouwens: Trudy heeft de curettage gedaan: ze
stond niet ingeroosterd maar had geregeld dat ze haar zouden bellen als ik aan
de beurt was. ( zee had poli). Zo lief van haar. Later in de middag kwam ze
weer informeren hoe het met me ging. Echt super, vind ik dat! Even geen nummertjesgevoel.
Rond 16.00 uur kreeg ik weer volledig gevoel
terug in mijn benen. Fijn. En ik kreeg thee en een boterham.
Om 17.30 uur kwamen Lars en Marco me ophalen. Ik
was al helemaal klaar en kon goed weer zelf lopen. Gelukkig voorbij!
