1 oktober 2001
8.40 uur Afspraak
met Trudy Griffioen.
Inwendige echo: ik
zocht naar het kloppend hartje, maar zag het niet. Trudy zei niets… ik zei het
is weer niet goed hè? Ze schudde nee… en ik kon weer aankleden.
Aan tafel verteld ze
dat het ongeveer 5 dagen na de laatste echo dood is gegaan, gezien de grootte.
Rond de vruchtzak zat er veel vocht, waarschijnlijk bloed.
Ongelooflijke
KLOTEZOOI !!!
Daar gaan we weer
met het gezeik.
Over 2 weken moet ik
terugkomen. Eigenlijk wilde Trudy meteen een afspraak maken voor een curettage.
Ik zie “geef me 2 weken om het zelf kwijt te raken”. Vond ze goed. Nu maar
afwachten… Best eng… maar een curettage vind ik helemaal niets. Moet met ruggenprik
of roesje. Dagopname. Nee bedankt.
Vanaf dinsdag 9 oktober beetje bloed af en toe en
bruine afscheiding.
Vanaf maandag 15 oktober meer bloed, soms best
veel,
Dinsdag 16 oktober ziek gemeld, omdat ik dacht
dat het nu wel door kon gaan zetten… niet veel meer.
Woensdag 1 oktober 2001
Om 11.40 uur afspraak met Trudy Griffioen. Weer
een inwendige echt gedaan. Vruchtzak is nu veel groter ( zit er allemaal nog)
en vocht om de vruchtzak heen lijkt weg. Trudy voelde ook even of mijn
baarmoedermond dicht zat in verband met infecties. Zat dicht.
Besloten tot een curettage: 26 oktober.
Vreselijk vind ik dat: doodeng. Maar het moet er
uit. Ik wil het ook nu onderhand afsluiten. Moest bloed laten prikken en urine
afgeven. Formulier invullen voor opname. Trudy heeft veel vragen van ons (
Marco was gelukkig ook mee) beantwoord.
– Als ik het alsnog
verlies, moet ik bellen;
– Na 4 – 5 weken nadat de
vrucht eruit is wordt je weer ongesteld;
– Heel de zwangerschap gaat
gewoon door, vandaar dat er zoveel vruchtwater in de vruchtzak zit. Mijn lijf
weet als het ware niet dat het embryo dood is… Raar!
Voel me al veel minder zwanger. Zit wel in een
dipje nu. Alles is teveel, nergens zin enz. Maar door Lars gaat het toch
allemaal gewoon door.
Vrijdag 26 oktober 2001
Het is voorbij….
Nu is het definitief. ( alsof het dat nog niet
was!). Heb vandaag een curettage in het ziekenhuis gehad. Met een ruggenprik.
Ik vond het helemaal niet meevallen, ook niet het infuus inbrengen. Niets. Het
was gewoon echt niet leuk! Om 10.00 uur moest ik binnen zijn, maar door 2
spoedoperaties schoof alles op. Ik werd om 13.30 uur geholpen ( nog steeds niks
gedronken of gegeten!) De ruggenprik deed wel pijn en het was zo’n rotgevoel
dat je niets meer kon bewegen vanaf mijn middel. Toen ze bezig waren moest ik
huilen. Het was binnen een kwartier klaar. Toen naar de uitslaapzaal gereden.
Schreeuwende, huilende kinderen (2) maakte me nog verdrietiger (?), moest flink
huilen. Toen lieten ze me snel ophalen om weer terug te gaan naar dagopname.
Voelde me flink dizzy en benauwd toen ze me hadden over getakeld op het andere
bed. Echt niet lekker. Achteraf vertelde Trudy dat, dat misschien kwam doordat
ik veel bloed had verloren en dat ze veel weefsel hadden verkregen. En dat ze
het naar pathologie hebben gestuurd voor onderzoek. Daar was ik heel blij om! (
niet verwacht).
Trouwens: Trudy heeft de curettage gedaan: ze
stond niet ingeroosterd maar had geregeld dat ze haar zouden bellen als ik aan
de beurt was. ( ze had poli). Zo lief van haar. Later in de middag kwam ze
weer informeren hoe het met me ging. Echt super, vind ik dat! Even geen nummertjesgevoel.
Rond 16.00 uur kreeg ik weer volledig gevoel
terug in mijn benen. Fijn. En ik kreeg thee en een boterham.
Om 17.30 uur kwamen Lars en Marco me ophalen. Ik
was al helemaal klaar en kon goed weer zelf lopen. Gelukkig voorbij!
