Wat is het leven toch een achtbaan... Op en neer.... dan weer eens op z'n kop, aaaarrgggg!!! Ik wil gewoon rust! Geen gezeik aan m'n kop!
Zelfs nu dat ik 'ziek' ben wordt het me niet gegund om voor mezelf te zorgen... Alle zorgen gaan gewoon door... Zelfs op de dag na mijn laaste behandeling. Het zou vandaag MIJN dag moeten zijn! Het begin van een leven zonder kanker, (hoop ik). Nee niks! Vandaag is het weer ons pa die me zo intens verdrietig heeft gemaakt...
Ik moest ernaar toe voor een gesprek met een mevrouw in verband met hulpaanvraag voor hem. Vanuit mij. Maar het was weinig vruchtbaar. Die vent wil gewoon niks.... En ik zou dat moeten accepteren... En loslaten... Hij wil zo leven, okee dan!!! Maar ik wil het dan ook niet meer zien. En ook niet ruiken!!! Ik wil niet meer bij hem in die vuile stinkflat komen!!
Maar waar het me om gaat, waar de vele tranen om waren, is dat hij totaal geen interesse heeft in zijn eigen dochter! Hij weet niks of weinig van wat er speelt en WIL het duidelijk ook niet weten! En hij is niet dement! Hij is gewoon de allergrootste egoïst en narcist die er ooit op deze aardkloot heeft rondgelopen!!! Hij heeft nog nooit om iets anders gegeven dan zichzelf! En dit is een understatement! Manman... wat heb ik al heel mijn leven af moeten zien met deze vent. En niet alleen ik! Onmens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten