Morgen is het drie weken geleden , de laatste bestraling....
En nu zou ik blij en opgelucht moeten zijn. Mensen feliciteren me en ons dat het voorbij is...
Ik wordt daar zo boos en verdrietig van... Hoezo voorbij? De behandeling zit erop ja, mijn lijf is helemaal fucked up, ik heb pijn, kan moeilijk bewegen, ben vermoeid, slaap heel slecht, behalve met een slaappil en 2 glazen wijn! Heb heel veel verdriet om mijn weggenomen borst. Manman, wat vind ik het pijnlijk, geestelijk, de aanblik ervan... Dit en nog veel meer emoties. Schaamte ook...
Maar ik moet erdoorheen, vertrouwen terug krijgen in dit lijf. Valt niet mee. Het is gewoon kut! En maar blijven lachen naar de buitenwereld... Waarom doe ik dat toch? Omdat ik dat altijd zo gedaan heb. Niet laten zien wat er diep van binnen zit. Want mensen kunnen daar niet mee omgaan. Of kan ik daar zélf niet mee omgaan?
Godzijdank dat mijn mannetje zo geweldig is voor me. Wat een steun is hij voor me. Dag in dag uit! Ik voel zijn liefde elke dag weer. En ben daar iedere dag weer dankbaar voor. Hoe dit ook afloopt, ik kan zeggen; "ik heb de twee van de belangrijkste dingen in het leven erváren en gevoeld..." True love . And giving birth....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten